در بسیاری از شهرهای ازبکستان به چهره هایی از شرق آسیا بر میخوریم. این ها غالبا فرزندان کره ایهایی هستند که به فرمان استالین و مولوتف نخست وزیر روسیه شوروی (بعدها وزیر امور خارجه) در سال 1937از مناطق ساحلی اقیانوس آرام شوروی به سه کشور آسیای مرکزی کوچانده شدند: قزاقستان(100.000نفر) ،ازبکستان(74000نفر) و تعداد کمتری به تاجیکستان. پدران آنها در حدود سال 1850 از موطن خود روانه شده و در غرب روسیه تزاری رحل اقامت افکنده بودند. علت امر اجباری کوچ از سواحل اقیانوس به آسیای مرکزی، سوء ظن استالین بود که چون کره در تسلط ژاپن میباشد، این اشخاص برای ژاپنی ها جاسوسی میکنند. حال این بینوایان که تا کنون در نواحی مرطوب، شالیکار و ماهیگیر بودند به بادیه های خشک قزاقستان و شهرهایی در محاصره صحرای قره قوم به ازبکستان فرستاده میشدند. عده ای داوطلب اجازه داشته اند که با دریافت بلیط قطار به محلهای تعیین شده بروند ولی اکثرا با کامیون منتقل شدند. از سوی بلشویکها وعده داده شده بود که در ازای اثاثیه بجای مانده مبلغی به آنها پرداخت شود که بیشتر اجرا نشد. کُره ایها در منازل مصادره شده دولت و یا مساجد سابق و امثال آن به گونه فشرده اسکان داده شدند. بیکاری، فقر و بیماری باعث شدند که در عرض سه سال بیش از 40000نفر از آنها جان خود را از دست بدهند. ولی این مردم ساعی توانستند در ضمن این مدت راه ها و مشاغلی را برای امرار معاش بدست آورند. از آنجائیکه سبزیهای ریز شده در آشپزی کُره نقش اساسی دارند، خانمهای کُره ای در تهیه آن مهارت خاص دارند. فروش این گونه سبزیها ( برای پخت و پز و یا ترشی) در بازارهای مواد غذایی یکی از طرق امرار معاش عده ای شد. هنوز هم در بازارهای مواد غذایی ازبکستان(خیوه، سمرقند، بخارا،…) زنان کره ای را میبینیم که سبزی ریز خرد شده و ترشی عرضه میکنند. کره ایها تا سال 1945 اجازه داشتند در محل جدید اسکان خود زبان کره ای را تعلیم دهند و به کارهای فرهنگی خویش بپردازند ولی در پایان جنگ جهانی دوم تا مرگ استالین(1953) این امر ممنوع شد. با زمامداری خروشچف که آزادی نسبی در شوروی برقرار گردید، کره ایها اجازه تردد به شهرهای دیگر را یافتند. از این رو خیل عظیمی از آنها به شهرهای بزرگ روی آوردند و بخشی از جوانترها به تحصیل دانشگاهی پرداختند و در کوتاه زمانی درصد نسبی دانش آموختگان کُره ای به نسبت بومی های شهرشان بیشتر شد. در هنگام فروپاشی شوروی(1991) تعداد کُره ایها در آسیای مرکزی به نیم میلیون نفر رسیده بود .از این زمان بسیاری از آنها به کُره جنوبی مهاجرت کردند ولی گفته میشود که استقبالی از آنها نشد و به آنها به چشم „کمونیست ها !“ نگریسته میشد
